Wyspa Artura - Liliana Morante

Polecam ponownie Świetna książka, w dobrym stanie, szybka dostawa.

Historia poszukiwania siebie Czekam. Kiedy moje nogi staną się wystarczająco mocne, aby wyruszyć w morze, a moje serce wystarczająco twarde, by uciec. Może nigdy nie da się na to przygotować. Może nigdy nie uczymy się, jak żyć. To dokładnie moment, w którym pojawia się odwaga, szaleństwo pragnienia rzucenia się w nieznane i budzenia się w nas nadziei. To, co Elsa Morante ukazuje w powieści „Wyspa Arturo”, jest równocześnie głębokim wglądem w życie bohaterów, ich uczucia i psychologię, a zakończenie wzrusza do głębi. To powieść o dojrzewaniu, w której rozwija się świadomość siebie i tożsamości przez relację z ojcem i macochą.

Arturo - dorastanie na czarującej wyspie Elsa Morante, przyjaciółka Pasoliniego i żona Alberto Moravii, napisała tę powieść w latach 1952-1957. Opowiada o dzieciństwie Arturo, który żyje w rozpadającej się posiadłości ze swoim ojcem na małej wyspie Procida, którą zwiedza w pojedynkę z psem i łódką. W swoich fantazjach wciela się w rycerza, pirata, poszukiwacza przygód. Pod koniec lata jego skóra jest tak ciemna, że ojciec nazywa go „il moro”. Arturo uwielbia swojego przystojnego ojca, który często znika, zostawiając go pod opieką pielęgniarza. Próbuje zbudować sobie obraz zmarłej matki z jedynego zdjęcia, które ma. Pewnego dnia ojciec wraca z młodą żoną z Neapolu. Na początku Arturo nie akceptuje jej, ale gdy zaczyna rodzić, przeraża go możliwość jej śmierci. Jego samozaparcie i zazdrość wokół nowego dziecka rozbudzają różne emocje, które prowadzą do prawdziwej dojrzałości.

Wspaniała powieść To naprawdę znakomita książka, Morante pisze w sposób niezwykle precyzyjny, chociaż czasami korzysta z nieco przestarzałych zwrotów, co sprawia, że lektura bywa odrobinę trudniejsza. Fabuła opowiada o chłopcu dorastającym w izolacji, pozbawionym matczynej obecności, co wpływa na jego poglądy na temat kobiet, a następnie doświadcza pierwszej miłości. Mimo że momentami książka jest zbyt wolna, pełna opisów i wewnętrznych monologów, to jednak nauczyła mnie wielu wartościowych rzeczy, co sprawia, że polecam jej lekturę.

Cudowna lektura Każda strona tej książki była dla mnie jak zaproszenie do snu... Naratorka, Morante, ma niespotykaną elegancję w pisaniu, a jej opisy przyrody i przedmiotów stają przed oczami z niesamowitą precyzją. Szczególnie wrażliwe jest przedstawienie emocji Arturo, które momentami są zarówno wzruszające, jak i fantastyczne, ukazujące samotne dzieciństwo spędzone na małej wyspie Procida. To niemal jak w przypadku Robinsona Crusoe, jak sama Morante zauważyła w wywiadzie. Idealizacja ojca, postrzeganego jako istota niemal mistyczna, prowadzi przez kolejne etapy rozwoju postaci, która uświadamia sobie otaczającą rzeczywistość oraz pragnienie miłości, które w końcu prowadzi do rozpaczy. To książka, którą warto przeczytać i która na długo pozostanie w pamięci.